Kontrasty Klubowych Mistrzostw Świata: „rewolucyjny” kontrakt telewizyjny, liczba widzów od 3 do 70 tysięcy oraz widownia znacznie odbiegająca od tej, jaką oglądają reprezentacje narodowe.

W niedzielę zakończyła się pierwsza duża edycja Klubowych Mistrzostw Świata , równie rewolucyjnych, co krytykowanych. Super Mistrzostwa Świata , które nigdy już nie będą mini Mistrzostwami Świata , zakończyły się nieco inaczej niż poprzednie Mistrzostwa Świata w Katarze czy Mistrzostwa Europy , potwierdzając, że międzynarodowa piłka nożna nadal budzi na całym świecie tak wielką pasję do klubów, jakiej nie sposób dorównać. Położyła jednak podwaliny pod turniej, który najwyraźniej pozostanie z nami na dłużej.

„ Wygenerowaliśmy ponad 2 miliardy euro przychodu . 31 milionów euro na mecz. Żadne inne rozgrywki klubowe nie dorównują temu” – ogłosił Gianni Infantino podczas śniadania prasowego w Trump Tower przed finałem, chwaląc swój pomysł i po raz kolejny sprzeciwiając się UEFA, prawdziwej i nieustającej wojnie w światowej piłce nożnej. „Ludzie muszą zaakceptować, że piłka nożna jest narodowa, kontynentalna i międzynarodowa, a każda z nich ma swoje miejsce w kalendarzu” – podkreślił. Przesłanie jest jasne, proste i bezpośrednie. Te Mistrzostwa Świata to „Superliga” FIFA.

Pod względem sportowym turniej świętował więcej niż trzy bramki na mecz i miał rozczarowania (Atlético i Manchester City) i niespodzianki (Fluminense i Al Hilal). To typowe. A na trybunach był to Puchar Świata kontrastów. Średnia frekwencja wyniesie blisko 45 000 , a zapełnienie 60%. Było kilka niezręcznych momentów w fazie grupowej, takich jak 3412 kibiców, którzy uczestniczyli w meczu Mamelodi-Ulsan w Orlando. Inne momenty były wypełnione piłkarską ekstazą z udziałem południowoamerykańskich fanów, największych graczy i Realu Madryt , drużyny z największą liczbą fanów. To wzrosło w fazie końcowej, gdy mecze odbywały się na kolosalnych stadionach Filadelfii, Atlanty , a zwłaszcza MetLife Stadium w New Jersey.

„Darmowe dla każdego”

Od ćwierćfinałów , z wyłączeniem meczu Fluminense-Al Hilal (43 000), średnia frekwencja na stadionach wynosiła 70 800 , z czego 77 452 na meczu PSG-Madryt i 81 000 na finale, co graniczy z pełną zapełnioną trybunami, co jest prawie niemożliwe, ale FIFA się tym nie przejmuje, mimo że w trakcie turnieju zdarzały się luki na trybunach. „Wolę 40 000 osób na stadionie na 80 000 niż 30 000 na takim, który ma 30 000” – wyjaśnił Infantino, chwaląc się 80-tysięczną widownią na meczu PSG-Atlético Madryt na Rose Bowl: „Żadna liga klubowa nie gromadzi na każdym meczu więcej niż 40 000 widzów, tylko Premier League”.

Na przykład na Mistrzostwach Europy w Niemczech średnia frekwencja w turnieju wyniosła 51 939 , ale stadiony były również mniejsze. Finał w Berlinie pomiędzy Hiszpanią a Anglią zgromadził 65 600 widzów na stadionie o pojemności 74 000, a meczem z największą liczbą widzów był ćwierćfinał Holandia-Turcja (70 091). W Katarze średnia frekwencja wyniosła 53 191 , a 89 000 w Lusail było niezwykle aktywne podczas meczów finałowych.

Oznacza to, że Klubowe Mistrzostwa Świata notowały frekwencję poniżej średniej, ale w fazie finałowej dzielnie walczyły. Inaczej jest ze stacjami telewizyjnymi. „Mówili, że nie podpiszemy umowy telewizyjnej, ale w końcu dostaliśmy rewolucyjną umowę z DAZN , oferującą darmową piłkę nożną dla wszystkich” – oświadczył Infantino. W Hiszpanii, oprócz DAZN, najważniejszy mecz każdego dnia transmitowało Telecinco, a wyniki, które dominowały w tym paśmie, były znacznie niższe niż w przypadku turniejów międzynarodowych czy klasycznych meczów między Madrytem a Barceloną.

Mecze Realu Madryt miały średnio 3,4 miliona widzów i 31% udziału , podczas gdy mecze reprezentacji w Niemczech osiągnęły 8,9 miliona widzów i 63,3% , ostatni finał Pucharu Króla osiągnął 8,7 miliona widzów i 59%, a finał Superpucharu osiągnął 6,5 miliona widzów i 49,8%. Wszystkie bezpłatne. Biali się sprzedają, ale nie tak bardzo, jak wtedy, gdy stają naprzeciw swojego odwiecznego rywala lub jak drużyna narodowa robi to w ważnym turnieju. To ma sens. Klubowe Mistrzostwa Świata mają jednak lepszą publiczność niż Puchar Interkontynentalny (1,9 miliona widzów i 22% przeciwko Pachuca w wersji bezpłatnej) i nieznacznie przewyższają ostatnie „Mundialito” Realu Madryt, wygrane przeciwko Al Hilal na początku 2023 roku (3,3 miliona widzów i 25%). Wynik przekroczył także wynik finału Ligi Mistrzów: 2 957 000 widzów, co daje 28,3% udziału w przypadku Chelsea - PSG, podczas gdy w przypadku PSG - Inter było to 2 641 000 i 26,3%.

Na boisku toczyły się liczne dyskusje na temat upału i burz, „ale graliśmy tak samo w '94 roku i nic się nie stało” – wykrzyknęli w ten weekend Christo Stoiczkow i Roberto Baggio . „Na igrzyskach w Paryżu też graliśmy w ciągu dnia” – bronił się Infantino, wskazując, że do 2026 roku pięć z 16 stadionów będzie miało dachy.

Z puli nagród wynoszącej 1 miliard euro , PSG i Chelsea zgarniają po ponad 100 milionów euro, a Real Madryt 74 miliony euro za występy w półfinałach – to więcej niż pula nagród Ligi Mistrzów za więcej meczów. „Mówią, że traciliśmy pieniądze albo że coś zatrzymywaliśmy. Nie. Wszystko zostało rozdysponowane. To teraz najcenniejsze rozgrywki klubowe na świecie” – upierał się Infantino w kolejnym komunikacie do UEFA Ceferina. „ Rozpoczęła się złota era klubowej piłki nożnej ” – podsumował.